حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
13 مهر 1394, 15:28
شاگردان و خدمات علمى
درسهاى آیت الله تهرانى در مدرسه شیرازى برگزار مى شد و فضلاى بسیارى از جمله سبط الشیخ شیخ انصارى و شیخ عباسعلى اسلامى از حوزه درس او بهره مند مى شدند[11] عالمان زیادى هم از وى اجازه روایت کسب نمودند که اسامى برخى از آنان چنین است:
1 - سید محمد صادق بحرالعلوم (1399 ق)، 2 - سید محمد على جزایرى (1394 ق)، 3 - میرزا محمد على شاه آبادى (1369 ق)، 4 - سید آقا شوشترى (1384 ق)، 5 - سید محمد حجت کوهکمرى (1372 ق) 6 - ملاّ على خیابانى تبریزى 7 - سید شهاب الدین مرعشى نجفى 8 - شیخ محمد شریف رازى 9 - شیخ نصرالله شبسترى (1382 ش)، 10 - سید مهدى بن سید صالح کشوان کاظمى (1358 ق) 11 - حاج میرزا على بن حاج سید ابو محمد ساوجى 12 - شیخ محمد على بن شیخ محمد رضا نائینى 13 - شیخ غلامحسین نجف آبادى(1345 ق) 14 - سید محمد باقر گلپایگانى15 - علاّمه سید على نقى نقوى لکهنوى16 - سید جعفر بن سید عبد الرضا موسوى مهرى 17 - علامه میرزا محمد على اردوبادى18- سید محمد مهدى علوى 19 - شیخ حسین قمى (معروف به ارده شیره) 20 - سید محمد على روضاتى.[12]