حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
19 فروردین 1398, 16:33
فقیه ارشد الدین ابوالحسن علی بن محمد بن علی نیریزی.
عالمی است محقق که امام جامع عتیق شیراز و خطیب آن بود، و هفتاد سال بکار وعظ و فتوی اشتغال داشت و بر کافه ناس مشفق و مهربان بود، بعراق عرب و حجاز مسافرت کرد، و صحبت شیخ کبیر توران بن عبدالله ترکی که از بزرگان مشایخ عصر خود بود همچنین احمد بن ابراهیم ابوالوفاء فیروز آبادی (متوفی 528 در بغداد) و عماد الدین ابو مقاتل مناورین مرکوه دیلمی (متوفی 546) را دریافت و از انفاس قدسیه آنها استفاده کرد.
قاضی سراج الدین مکرم بن علاء بن نصربن سهل (متوفی 621) و مولانا ابو نصر عمید الدین ابزری (وزیر انابک سعد بن زنگی مقتول در 624 که ترجمهاش در این کتاب میآمد) و شیخ روز بهان بقلی فسائی (متوفی 606) و شیخ زین الدین مظفر بن روز بهان بن طاهر عمری (متوفی 603) که هر یک در فضل و دانش ستارهای درخشان بل ماهی تابان بودهاند از شاگردان او هستند.
تألیفاتش:
1ـ باکورة الطلب لاهل الادب 2ـ تنوبر المصابیح فی شرح المصابیح فی الحدیث 3ـ مجمع البحرین فی التفسیر و التأویل در ده مجلد و غیر اینها.
ارشد الدین شاعر نیز بوده و ابیات ذیل از اوست
در ماه شعبان سال ششصد و چهار در شیراز درگذشت و در سرای خود نزدیک مصلی مدفون شد.[1]
[1] ـ شد الازار