حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
19 فروردین 1398, 19:51
اصیل الدین عبدالله حسینی دشتکی شیرازی[1].
از علماء و زهاد قرن نهم هجری است ـ در آثار جعفری آمده که اصیل الدین بمحامد سیر و حسن شیم موصوف و بوفور جلالت و قدم دودمان معروف بوده و در مرحله دینداری و پرهیزگاری از اکثر علماء و فضلاء امتیاز تمام داشته است.
در زمان سلطان ابو سعید میرزا گورکانی از شیراز بهرات رفته و در آنجا اقامت گزیده است و بدلالت و ارشاد و پند و نصیحت مردم مشغول بوده و کتابی بنام (درج الدرر) تألیف کرده ـ تا بسال هشتصد و هشتاد و سه که بریاض بهشت خرامیده است.
اما صاحب فارسنامه سال فوتش را هشتصد و چهل و اند ضبط کرده است و مینویسد پسرعم امیر صدر الدین محمد دشتکی بوده و چهل سال اختلاف بین دو روایت عجیب است و احتمال دارد که گفتة حاج میرزا حسن چون از خانواده صاحب ترجمه بوده صحیح باشد.
[1] ـ دشتک Dashtak قصبه ایست از دهستان ابرج بخش اردکان شهرستان شیراز ـ که در 93 کیلومتری اردکان و 16 کیلومتری راه فرعی پل خان بخانی من واقع شده.
قصبهایست کوهستانی ـ هوایش معتدل و مالاریائی ـ سکنهاش 2151 نفر شیعه دوازده امامی فارسی زبان.
آبش از چشمه قدمگاه ـ محصولاتش: غله ـ برنج ـ شغل اهالی زراعت ـ دبستان دارد ـ راهش چهارپا رو است.
بـ دشتک: دهی است از دهستان کواز بخش سروستان شهرستان شیراز.
واقع در 106 کیلومتری جنوب باختری سروستان و دو کیلومتری راه شوسه شیراز بفیروز آباد در جلگه واقع شده و هوایش معتدل و مالاریائیست ـ سکنهاش 223 نفر شیعه فارسی زبان.
اهالی آن از آب رودخانه قره آغاج استفاده میکنند ـ محصولش: غله ـ برنج ـ حبوب ـ انجیر ـ شغل اهالی زراعت است و راهش چهار پارو
اما آنچه از مندرجات فارسنامه ناصری مستفاد میشود اصیل الدین دشتکی و سائر خانواده معروف دشتکی مانند میرزا سید علیخان کبیر و سید نظام الدین احمد و امیر غیاث الدین منصور و غیرهم که ترجمه آنها در این کتاب آمده است چون در محله دشتک شیراز ساکن بودهاند باین نام شهرت یافتهاند و فعلا نام این محله «آب آبت» است و در قدیم دشتک نامیده میشده.