آقای محمد کریم شاعر فسائی متخلص بحامد ـ فرزند احمد

از شعراء معاصر است، ترجمه‌ای که برای نگارنده فرستاده است با مراعات اختصار عیناً نقل میشود: شغل خراز و زارع و از نژاد علماء و فقهاء شهرستان فسا هستم و در 1280 شمسی متولد شده‌ام، و بدون هیچگونه تحصیلات قدیمه و جدیده قریب بیست هزار بیت در زندگی خود تا کنون سروده که پانزده هزار آن قریباً بنام «عشقنامه» در توحید و مدیحه پیغمبر اکرم حضرت محمد بن عبدالله (ص) و علی مرتضی (ع) و جانشینان بر حقش جمع آوری نموده ـ پنجهزار بیت آن سیاسی و بنام «هوسنامه» که فعلا چندان علاقه و اقدامی جهت طبع آن ندارم سروده ـ مرام و مسلک فقیر مسلمان شیعه اثنی عشری و در طیقت پیرو طریقة حقه نعمت اللهی پیرو قطب الاقطاب جناب آقای حاج محمد حسن صالح علیشاه گنابای

در سال 1332 (شمسی) برای طبع و نشر آثار خود عازم تهران گردیده کلیه ابیات و اشعار در تهران مفقود گردید ـ مدت چهل روز در تهران سرگردان بود تا اینکه بوسیله نمودن آگهی‌های زیاد و گفتار آقای صبحی وسیلة رادیو و دوندگی‌های بیحساب پیدا گردید ـ که دیگر موفق بطبع و نشر آن نگردیده، و فعلا مشغول غلط گیری و نشر آن هستم ـ تا خدا چه خواهد ـ آثار حقیر اغلب اوقات در جرائد فارس و مجلات کانون شعراء تهران و کتاب اسرار خلقت و کتاب گلزار ادب مشاهده میفرمائید ـ نمونه‌ای از اشعار خود بنظر مبارک تقدیم میدارم:

نگارند هم عیناً بخوانندگان محترم تقدیم و قضاوت درباره آنها را بخودشان واگدار میکنم:

از اجتماع و مردم دنیا بری شدم                                پنهان ز دیدگان بشر چون پری شدم

از باغ و سنبل و گل و بلبل گذشته‌ام              در کوه رفته همدم کبک دری شدم

از مردم دو رنگ و دو رو جان بلب رسید                      جان داده هر زمان که بیک محضری شدم

از قیل و قال واعظ شهر آمدم ملول                سرگشته هم ز مستمع و منبری شدم

جمی مرا چو بت بپرسنند از هوس                 بعضی شکسته، چون صنم آذری شدم

با هیچکس دلم نپذیرد بجز خدای                 از کفر و دین گذشته کنون یکسری شدم

با اینکه کفر و دین نشناسم بغیر عشق                        در لفظ عام متهم از کافری شدم

مذهب بغیر عشق ندانم بروزگار                                 بر هر غیر عشق بود ـ مفتری شدم

پرسیدم از مکان نگارم ز هر کسی                             در خانه‌اش ز پیر مغان رهبری شدم

سوادگران عشق، ببازار معرفت                                  داده نشان یار و منش مشتری شدم

عزلت گزین بخانه جانان شدم ز عشق                        از ما سوی و کون و مکان مدفری شدم

جانانه داد طبع روانی و گفت نغز                                در دل گشاد حکمت و در شاعری شدم

دامن نمود پر ز گهر ز آب دیده‌ام                               گفتم بمفلسان ـ هله من گوهری شدم

جانان زد اعتراض چوباجان خریدمش             هر دم ببین ببخت بدخود جری شدم

دل چون سپند بر سر آتش نهاد  و رفت                      از بزم عاشقان جهان مجمری شدم

با اینکه ز هر هجر چشاند به جامدش

شیرین بکام خلق جهان شکری شدم

گر چه در فقرم کنون ـ یکروز دارا میشوم                    در جهان چون آفتابی آشکارا میشوم

گو که در بحر حقیقت چون کفم در چنگ باد   عاقبت در زمانی سنگ خارا میشوم

بر سرم چرخ و فلک گردد اگر چون آسیا                      زیر سنگ آسیائی من مهرا میشوم

همچو کوهی من نگهبانم زمین و آسمان                     کی لگد کوب مخالف همچو صحرا میشوم

گر چه گرد آلود ننگ و نام باشم در جهان                    از بد و نیک جهان آخر مبرا میشوم

همچو منصوری اگر بر دار آویزم کنند                         من انا الحق گو ـ ز دل ـ با صوت غرا میشوم

دشمن ار تیر ملامت میزند بر سینه‌ام              دانم از بار است و با دشمن مدارا میشوم

باشد این گفتار نغزم ماندنی و خواندنی                        تا ابد در بزم رندان مجلس آرا میشوم

عاشق صدر جهان گردیده حام از ازل

خودنمائی نیست دارد ـ در بخارا میشوم

مثنوی ذیل را در جواب عبدالحسین بهمنی شاعر گفته است و در کتاب «اسرار خلقت» چاپ شده:

ز بیچون نامة سرهنگ اخگر                        جهان گردیده، پر از مشک و عنبر

بلی گردد مطاع خلق عالم                هر آنکس، شد مطیع حی داور

بلی هر کس که پوید راه دادار                       خدا او را شود همواره رهبر

ادیبا: بهمنی، این نکته بگذار                        عزیزم بهمنی، زین قصه بگذر

شفت آید مرا از چون تو شخصی                   که باشی نکته سنج و نکته پرور

بجای آنکه پوئی راه ایزد                             بجای آنکه گوئی ـ شکر داور

گذاری پایة گستاخی آنجای             که هر کس بشنود، گردد مکدر

ادیبا کی بری پی بر حقائق              وگر عقلت شود صدره فرونتر

مکن چون و چرا ز اسرار مخفی                    که سرها، در تحیر مانده زین در

اگر او خار با گل آشنا کرد                چه میدانی ز حکت خیر یا شر

مشو گستاخ چون پروانه با شمع                    که ترسم قهر او سوزد ترا پر

مرا زین بیش یارای سخن نیست                   وگرنه سفتمی صد گنج گوهر

پی اقناع و رفع اشتباهت                             بود کافی بیان نغز اخگر

جسورانه اگر حامد سخن راند

چو عذر آورد، بر جرمش تو منگر