حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
5 اردیبهشت 1396, 23:28
آل کمونه یک سلسله از سادات حسینی میباشند که نژادشان منتهی میشود بأبو منصور جعفر (۱۸) بن ابومنصور (۱۷) بن طراد (۱۶) بن شکر (۱۵) الاسود بن ابوجعفر النفیس هبة الله (۱۴) بن ابوالفتح محمد ۱۳ نقیب کوفه ابن ابوطاهر عبدالله (۱۲) بن ابوالفتح محمد (۱۱) معروف بابن صخرة بن محمد (10) الاشتراعرجی که در 1210 ش گذشت و آنها را بنسبت عبدالله (۱۲) بنی عبد الله نیز گویند.
و سید عبدالحسین صاحب این عنوان فرزند سیل علی بن سیالد محمد بن سید ثابت نجفی از این خانواده و از ادباء عصر خود بود. و او در این سال در بروجرد متولد شده و هم آنجا رشو و نما و توطن نموده چندان که به بروجردی معروف شده و تألیفاتی دارد : اول «ارجوزهئی در رجال». دویم «کتابی در اصول فقه» در دو جلد ۱- در مباحث الفاظ ۲- در براشت و اشتغال.
و پس از مدت شصت و هشت مال قمری عمه را در ماه ۱۳۳۶ هزار و سیصد و سی و شش در نجف وفات کرد[1]
پینوشت
[1]. شرح حال نسبة مفصلی از مصاحب عنوان در «نقباع البشر : 1053 ـ 1056» موجود و آنجا تولدش را در بروجرد در روز دوشنبه ۱۶ ذی الحجه 1268 و وفاتش را در نجف أشرف در ماه رجب 1336 و مدفنش را در صحن شریف مرتضوی نوشته است.