وی فرزند عبدالوهاب و عالمی ورع و فقیهی کامل بوده، و همانا در این سال (چنان که در «نقباء البشر: 1224 ش 1755» فرموده) متولد شده، و علوم مقدماتی را در نزد چندین نفر از اهل فضل تحصیل نموده، در حدود 1298 بعراق عرق رفت، و سالی چند در کربلا ماند و آنجا بمحاضر دروس فاضل اردکانی و حاج شیخ زین العابدین مازندرانی رفت، و بعد از وفات آنها بنجف مشرف شد و در نزد حاج میرزا میرزا حسین خلیلی و دیگران درس خواند، و در سنه هزار و سیصد و شانزده بأمر این استاد راد بهمدان برگشت و بوظائف شرعیه پرداخت، و در سنه 1326 که آن جناب وفات کرد باز بزیارت مشرف شده و بهمدان برگشت و بخدمات دینیه پرداخت، و هم در سنه 1338 بزیارت آمده و بازگشت و این بزرگوار از عباد اوتاد و برجانبی عظیم و عبادت و صلاح بوده، و از استاد خلیلی خویش علاوه بر مراتب علمی در بعضی از مقامات عملی فیض یاب گردیده چندان که بعضی از کرامات و قضایا و ملاقات حضرت حجت (علیه السلام) را بوی نسبت داده‌اند، چنان که مؤلف «نقبا» می‌فرماید: چون مرا با وی علاقة دوستی و برادری بود وقتی از وی خواهش کردم که چیزی از آنها را برای من بگوید، وی فرمود در سنه 1299 من از کاظمین پیاده بزیارت عسکریین روانه شدم و چون نیم فرسنگ از خان مشاهده که کنون نیز موجود و ایستگاه قطار است گذشتم، سخت از پیادگی و تشنگی بزحمت افتادم و از قافله عق مانده و راه را گم کردم و ترسی تمام در خود یافته و بأئمه (علیهم السلام) برای نجات از آن متوسل شدم که ناگهان دو نفر پیدا شده و از آبی که همراه داشتند بمن دادند و اندکی با من آمدند که بقریه‌ئی رسیدم و پرسیدم اینجا کجاست؟ گفتند دجیل است، و متفت شدم که آنها با من نیستند و اثری از آنها نیافتم و اقافه پرسیدم، گفتند هنوز نیامده و من باندیشه و انتظار فرو رفتم تا پس از پنج ساعت قافله رسید!

و هم در «نقبا» فرموده که او برای من نقل کرد که در سنه 1326 من چهل روز «دعاء سیفی» را باجازت از استاد خلیلی خود که وی را از برکت آن حکایات و حوادثی است میخواندم و روز چهلم بمسجد سهله رفتم و بعد از غروب چنین دیدم که گویا آقای سید محمد کاظم یزدی بنماز جماعت ایستاده و من بوی اقتدا کردم و بعد از نماز پیاده با وی بمسجد کوفه رفتم و در راه با او در برخی از امور گفتگو می‌کردم تا از هم جدا شدیم و من شب را در کوفه ماندم و صبح به نجف آمدم و پرسیدم که سید یزدی دیشب در کوفه مانده یا نجف برگشته، گفتند وی چند روزی است که بیمار و بستری است و از منزل بیرون نیامده! پس من دانستم که سیدی را که من دیده‌ام سید یزدی نبوده و شاید حضرت حجت (علیه السلام) بوده.

و بالاخره، در «نقبا» نوشته که وی سالها در مشهد رضوی (ع) مجاور بود تا وفات کرد و هماره بعتبات عالیات می‌آمد و مدتها می‌ماند. و چندین کتاب تألیف کرده، از آن جمله: اول کتاب «مختصر الاحکام» در تکالیف انام. دویم کتاب «مجالس المواعظ» که چهل مجلس است، و غیر آنها. و وی را اطلاعی نام بر احوال علما و بعضی از وقایع تاریخیه بود و تراجم بسیاری از علما را که دیده بود برای من نقل فرمود، از آن جمله شیخ میرزا علی اکبر دبیر همدانی که از رفقاء وی بود، و من آنچه از تواریخ دبیر مذکور و تصانیف کثیرة او در مجلدات «الذریعه» هر یک را بجای خود نوشته‌ام همه ازنقل او است و خود دبیر را ندیده‌ام.

و هم آنجا دارد که وی در سنه 1346 هزار و سیصد و چهل و شش وفات کرد، و از زوجة اولیه‌اش فرزندی بنام شیخ علی صراف داشت که بقتل رسید و از دویمی حسین را داشت و کوچک‌تر فرزندان او حسن عشاق بود. انتهی ما فی «النقبا» و بنا بر آن مدت عمر او هفتاد سال بوده.