حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
18 اردیبهشت 1396, 8:34
وی فرزند حاج محمد صالح آل کبه است که در (1287) بیاید.
و خود از بزرگان علمای شیعه در عراق عرب بود و شعر هم میگفت، و در ماه رمضان المبارك اين سال ـ مطابق (جوزا ـ سرطان) ماه برجی ـ در کاظمین (ع) متولد شده، و خدمت چند نفر از علما درس خوانده تا خود از علماء بزرگوار گردید و شهرت و اهمیتی بغایت بهم رسانید، چندانکه مرحوم سید حیدر حلی ـ که در 1244 گذشت[1] ـ کتابی به نام العقد المفصل در مدح او نوشته. و کتابهایی تألیف کرد از آن جلمه:
اول «دیوان اشعار»، دویم کتاب «الرحلة المکیة» که قریب بیست نفر از اهل علم و ادب تقریظاتی بر آن نوشتهاند و در «الذریعه 15: ۲۹۸» اسماء آنان یاد شده. سیم «شرح کتاب ارشاد الاذهان» بسوی احکام ایمان تألیف علامه (ره).
و در عصر پنچ شنبه هفدهم ماه رمضان المبارک سنه ۱۳۳۶ هزار و سیصد و سی و شش ـ مطابق ششم سرطان ماه برجی در نجف وفات کرد، و هم آنجا در مقبره پدر خود نزدیک در طوسی دفن شد. و فرزندی بنام شیخ مهدی بر جا نهاد.
و تاریخ وفات او را در جلد پنجم «الذریعه. ش ۸۳۶» در عصر ۵ شنبه ۱۹ ماه رمضان این سال نوشته و ما هم اینجا از آن نقل کردیم و تبدیل 19 به 17 به استناد آن سال است که ۵ شنبه ۱۹ نبوده بلکه ۱۷ بوده.
[1] ـ مع الأسف شرح حال مرحوم سید حیدر محلی بعلت سهو مؤلف در سال تولدش 1244 چاپ نشده بناچار در سال وفاتش (1304) ذکر خواهد شد. م.