حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
18 اردیبهشت 1396, 8:18
وی فرزند مرحوم شیخ محمد رضا آل کاشف الغطاء نجفی است که در (1297) بیاید.
مرحوم شیخ علی اعلی الله مقامه از اجله علماء متتبعین نجف اشرف است و در این سال ـ چنان که در الاسناد المصفی: 36 نوشته متولد شده.[1] (1)
و پس از تحصیل علوم سفرها بایران و غیره نموده، و در اثر آن تتبعی تمام و اطلاعی کافی در احوال علما بهم رسانیده، و چندین هزار جلد کتاب که بسیاری از آنها از نفائس و منفردات کتب است جمع کرده و زیاده بر صد جلد از آنها را بخط خود نوشته و کتابخانهای بغایت مهم فراهم نموده، و چندین کتاب هم خود تألیف کرده از آن جمله کتاب (نهج الصواب) در کتابخانهها و کتابت و کتاب. و از چندین نفر روایت کرده و هم چندین نفر از او روایت می کنند و آخر در بامداد روز سه شنبه غره ماه محرم الحرام سنه 1350 هزار و سیصد و پنجاه - مطابق ۲۸ اردیبهشت ماه باستانی - وفات کرده، و در مقبره آل کاشف الغطا در نجف دفن شد.
و او را فرزندان چندی بود: اول شیخ احمد که در (۱۳۴۴) بیاید. دویم شیخ محمد حسین (۱۲۹۵).
[1] ـ چون که در «انقبا: ۱۴۳۷ ش ۱۹۴۹» مخصوصاً نوشته که «خودش تولد خود را به من 1268 فرمود» لذا باید شرح احوالش در سال وفاتش (1350) نوشته شود، و اعتباری بهرجا که تولدش را در ۱۲۶۸ بدون تقیید بحدود نوشته اند نباید نمود. یادداشت مؤلف.