حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
18 اردیبهشت 1396, 8:31
وی فرزند ناصرالدین شاه قاجار است که در (1248 ج 4 ش 1294 ش 693) گذشت. مرحوم مظفر الدین شاه پادشاهی سالم و ملایم بود و در صفحه تاریخ ایران برای این مملکمت کاری ننمود الا این که چون مشروطه را به مردم ایران عطا کرد محبوبیتی در قلوب آنها بهم رسانید، و بهرحال او در روز آدینه چهاردهم ماه جمادی الاخرای این سال - مطابق ۵ حمل ماه برجی - از بطن شکوه السلطنه دختر فتح الله میرزا شعاع السلطنه ابن فتحعلیشاه (که در سال چهارم سلطنت ناصرالدین شام به مزاوجمت او درآمده و در ۴ شنبه ۱۴ شوال سنه ۱۳۰۹ وفات کرده و در یکی !ز حجرههای رواق نجف دفن شده) متولد گردید، و در ذي القعده سنه ۱۲۷۸ ولیعهد پدرش شد و در ۲ شنبه ۲۶ ذی الحجه سنه ۱۳۱۳ پس از قتل پدر رسماً جلوس به سلطنت نمود، و پس از مدت پنجاه و پنج سال پنج ماه قمری و ده روز عمر و 10 سال و 10 ماه و ۲۸ روز سلطنت، در بامداد روز چهارشنبه بیست و چهارم ماه ذی القعده الحرام سنه 1324 هزار و سیصد و بیست و چهار ـ مطابق ۱۸ جدی ماه برجی - وفات کرد و در کربلا در حجره میان مسجد پشت سر و رواق مطهر دفن شد. و فرزندان چندی ذکوراً و اناثاً از زوجات عدیده از او باز ماند. از آن جمله چند نفر پسر از او در این کتاب نوشته میشود: اول محمد علیشاه در (۱۲۸۹)، دویم شعاع السلطنه در (1297)، سیم ابوالفتح میرزا سالار الدوله که در (1298) بیاید.
مظفرالدین شاه شعر هم میگفته و دیوان کوچکی از اشعار به نام وی به طبع رسیده در سنه 1317 در تهران که تخلص در مقاطیع آن مظفر دین نموده.