حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
28 آبان 1396, 22:16
وی فرزند حاجی میرزا حسین 40 بن میرزا محمد صادق 39 شاعر فراهانی است.
میرزا محمد صادق در (1289) بیاید. فرزندش حاجی میرزا حسین 40 از دختر عم پدرش میرزا ابوالقاسم قائم مقام بوجود آمده، وفاتش غرة شوال سنه 1291 و او دختر عمهاش را که دختر 40 پسر 39 میرزا حسن 38 بن میرزا عیسی 37 (1237 ج 4 ش 514) باشد بزنی گرفته و از او چهار پسر 41 و دو دختر 41 آورده، که یکی از دخترانش فاطمه خانم 41 شاعرة شاهین تخلص (1281) و سیمین پسرانش میرزا محمد صادق خان 41 صاحب این عنوان است که کنیهاش ابو عیس و تخلصش در شعر امیری و لقبش ادیب الممالک بود.
میرزا محمد صادق خان از أجله و عظماء شعرا و ادبا و رجال نامبردار این عصر بود، بلکه باعتقاد کثیری از اهل ادب و سخن نستین شاعر عهد اخیر و بر کافة معاصرین خود در نظم و نثر برتری داشت. و او در دوازده دقیقه پیش از طلوع افتاب روز پنج شنبه چهاردهم ماه محرم الحرام این سال ـ مطابق (...) اسد ماه برجی ـ در قریة کازران بلوک شراء شهر سلطان آباد عراق که اختصاصی مادرش بوده متولد شده و از نخست لقب امیر الشعرا یافته و از این جهت تخلص خود را که پروانه بود در سنه 1308 امیری نهاد، و از آن پس در سنه 1314 از طرف مظفر الدین شاه لقب ادیب الممالک یافت، و چندین کتاب بنظم و نثر تألیف کرده که از همه مشهورتر «دیوان اشعار» اوست. و پس از مدت پنجاه و هشت سال و سه ماه قمری و چهارده روز عمر در روز چهارشنبه بیست و هفتم ماه ربیع الاخر سنه 1335 هزار و سیصد و سی و پنج ـ مطابق 3 حوت ماه برجی ـ وفات کرد و در شاه عبدالعظیم (ع) در صحن مرحوم آقا سید صادق طباطبائی در حجرة میرزا ابوالحسن خان قائم مقامی دفن شد. و وی را فرزندی بنام میرزا عیسی 42 بوده که در سنه 1308 بده سالگی وفات کرده و غیر از او فرزندان دیگری نیز داشته که همه پیش از خودش وفات کردند و خود در حین وفات بلا عقب در گذشت.