حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
19 مرداد 1396, 7:31
وی فرزند مرحوم آقا محمدعلی بهبنی است که در 1216 ش 226 گذشت.
مرحوم آقا محمود )در «فهرست کتابخانه مرکزی دانشگاه ۱۱: 2093» تولد او را در ۱۲۱۹ نوشته، و در «فهرست کتب کتابخانه مدرسه سپهسالار ۱: ۵۴۴» تألیف ابن یوسف تولدش را در سنه ۱۲۰۰ نوشته و چندین کتاب از تألیفات او ذکر کرده. باید برای تکمیل بدان جا مراجعه شود. یادداشت مولف) از اعاظم علما و فقهاء سلسله بهبهانیه بوده و از قراری که در مجمع الفصحا» نوشته برخلاف سیره پدر بزرگوار به صحبت اهل حال مایل و خود عارفی کامل بوده و شعر هم میگفته و تخلص بنام خود محمود مینموده. و در «المآثر» در عنوان خود او همچون «مجمع» وی را از عرفا نوشته و در عنوان حاجی میرزا محمد حسین شهرستانی گوید کتاب تمبيه الغافلين را در رد صوفیه تاًلیف کرده. و در «طرائق» مرقومات (مجمع الفصحا» و «المآثر» را درباره او نقل کرده و در «الذریعه» هم گوید وی کتاب «تنبیه الغافلین و ایقاظ الراقدین» را در رد صوفیه تألیف کرده و در شعبان سنه ۱۲۲۸ از آن فارغ شده (پس این تاریخ با تولدش در 1200 سازگار است نه با 1219 . م.)
و بهرحال، وی در این سال در قریه دز آشوب شمیران وفات کرده چنان که در «المأثر» در عنوان خود او آورده، و در عنوان حاجی میرزا محمد حسین شهرستانی در سنه ۱۲۶۹ نوشته. و بالاخره وی در کربلا نزد جدش آقا محمد باقر بهبهانی دفن شد. و پس از وی چندین فرزند از او بازماند: اول حاجی آقا محمد که پس از پدر در مسجد حکیم تهران امامت داشته و فرزندش بحر العلوم داماد حاجی ملاعلی کنی بوده دویم حاجی محمد مهدی که در مسجد قنبرعلیخان در تهران امامت داشته و مردی عارف و از مریدان حاجی استاد غلامرضا شیشهگر بوده و در سنه ۱۳۱۴ وفات نموده و فرزندانی از او بازماند. سیم آقا هادی و فرزند او حاجی آقا احمد است که در 1291 بیاید.