حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
16 اسفند 1396, 5:58
اصلش از بادیه بوده که صحرا نشین اند و مسکن و موطنشان نجف اشرف بود عالمی جلیل و صالحی عدیم المثل بوده.
شمّه ای از کمالاتش این که اکثر متون و اسفار در قوّت حافظه خود محفوظ داشته بود. وفاتشان شب شنبه بعد از عشاء تاریخ بیست و نهم سنه یک هزار و دو صد و هفتاد اتفاق افتاد در مرض حمی مطبقه یا محروقه در نجف اشرف و هم همانجا مدفون گشت
و جناب مولانا السّید محمد الهندی النّجفی ادام الله عزّه در ضمن ترجمهی برادر خود سیّد علی بن سیّد هاشم میفرماید:
و کانت وفاة استادنا الشیخ محسن بن خنفر لیلة السّبت بعد العشاء بفاصلة یسیرة فی شهر ربیع الاول فی لیلة تسع و عشرین فی سنة سبعین بعد الالف و المأتین فی اواخر الخریف و اواخر حلول الوباء فی النّجف الاشرف فی مرض الحمّی المطبقة او المحرقة و کنت لا اسئله عن شئ الا وجدت له جوابا حاضرا مع حفظ المستند، و کان اذا درس اتی بماله دخل من سائر العلوم فی المطلب و اذا ذکر الاحادیث ذکرها باسانیدها محفوظة عن ظهر القلب و کان وحید زمانه فی فنّ الرّجال ان لم یکن کک فی غیره ایضا فی سائر الفنون المشهورة و کان یحافظ علی متن الحدیث و یستدرک علی وسائل الحرّ العاملی ره تحریف بالفاء و الفاء بالعکس و کان له علی فی الدّین و الدّنیا و فضل و کان بعض الثّقات ینقل عنه التّصریح غیر مرّة بالاعتراف لی بالاجتهاد و المطلق و انا اذا ذاک شابّ لم ینبت فی وجهی من الشّعر بشئ و کنت اسمع منه کغیری من التّلویحات بذلک کثیرا و کان لغزارة علمه و احاطته و تفرّده بذلک ربما انکر فضیلة بعض الاساطین و کان خشنا فی الله لا یداهن و لا یبالی اقبل النّاس علیه ام اعرضوا عنه، و حکیت له کرامات عجیبة و شاهدت عنه بعضها انتهی کلامه.
و از تلامذه ایشان السیّد محمد بن الهاشم الهندی النّجفی سلّمه و ابقاه.
و المحروم السیّد علی بن هاشم الهندی النّجفی و دیگر از علماء است، انتهی مختصرا از نظم اللئالی فی علم.