حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
15 اسفند 1396, 20:51
وی از فضلاء کرام و علماء عظام متورّع و مقدّس بوده.
وفاتش در سنه یک هزار و دو صد و شصت و سه واقع شد پس در ذکرش پسر وی جناب مولانا المیرزا حسن النّوری الطّبرسی در دارالسّلام می‌فرمایند:
انکسرت ید الوالد العلّامه ره فی عنفوان شبابه فجمع له والده جدّنا المرحوم الا میرزا علی محمد من کان ینجبر العظام المکسورة فجبر و ایده و مضی علیه زمان التئم فیه العظام فتبیّن انّهم لم یضعوا کلّ عضو فی موضعه و ظهر الاعوجاج فی الید و کان فی بعض القری القریبة‌من بلدهم رجل یسمّی باستاد علی، له مهارة تامّة‌فی هذا الامرفجمع عزم الجدّ المرحوم ان یبعث الیه ینکسر الید ثانیا ثمّ ینجبرها مستقیما قال الوالد ره فلمّا سمعت مقالته و عرفت عرفه و ارادته دخلنی همّ عظیم من تصوّر الوجع الذّی یرد علیّ من کسرالید ثانیا فشکوت الی الله فلمّا جنّ اللیل الذی اراد ان یبعثوا فی غده الی الرجل المذکور و نمت رایت رجل دخل علیّ و قعد عندی و قال ناولنی یدک قلت من انت قال اوستاد علی ففزعت لذلک و اخذت فی الجزع و الانابة و ناولته یدی فمدّها الی نفسه مدّا انتهبت من هول ذلک فرایت یدی تصار عنی و لیس بها وجع فحرّکتها فی کلّ طرف فرایتها صحیحة سالمة فنادیت امّی فقامت مذعورة فقصصت علیها رؤیای و ذکرت لها العافیه من وجعها، فراتها کما ذکرت فحمدت و حمدنا علی هذه النّعمة العظیمة و الکرامة الباهرة و کم له من الله تعالی الطاف خفیّه و مواهب غیبیّه اعظمها انّ والده و جمیع اقربائه کانوا من حواشی السّلطان و اعوانه علی الظّلم و العدوان و کانوا یستخذمونه فی شغل الحساب و ثبت الدّفاتر فحبّب الله تعالی الیه العلم و اجتناب الجرائر فکان یهرب منهم الی المدارس و محافل اهل العلم فیجذبونه منها ثمّ یفرّ ثانیا الی ان ضاق به الامر فهرب الی الاصفهان و توقّف فیه سنین و تلمّذ علی جماعة منهم الحکیم المعروف المولی علی النّوری ثمّ سار إلی العتبات و قرأ علی السّیّد السّند الفقیه السیّد محمد بن محقق صاحب الرّیاض و رجع فارغا الی وطنه و استغل بالتألیف و ترویج الشرع المنیف و لمّا بلغ الثّلثین و جمع بین التحقیق و سرعة الکتابة و الزّهد التّام و البحث و المرافعة فی مکان منحصر فیه و توجّه امور الطّلاب بحیث کانوا فارغین عن همّ المعاش و هم ینفقون علی ثلثمائة و مقدمین علی اهله و عیاله و تعلیم العوام المسائل الاصولیه و الفروعیّه و غیر ذلک من سنن الشّرع و شرایع الدّین، و له من المصنّفات:
و غیر ذلک من الرّسائل و الحواشی علی الکتب، و کان رحمه الله حسن المحاضرة طلق اللسان حاضر الجواب، لم یغلبه احد فی المناظرة و لم یفته اکثر السّنن و کان مستوحشا من اللّذائذ و الزّینة متجافیا عن الدنیا الدّینیّة رقیق القلب باکی العینین واعظا لغیره بأفعاله و أقواله داعیا الی الله بمحاسن احواله حسن الخلق جیّد الخطّ سریع الکتابة کثیر الحافظة شدیدا علی الفسّاق و الظّلمة و کان من عذاب الله تعالی فی الدنیا لا یری لهم ما لا یاخذه منهم بقدر الامکان و یثب فی الفقرآء و المساکین و کان ؟؟ یبعث فی کلّ قریة من قری تلک النّواحی من تعلّم اهلها مسائل الاصول و الفروع و التّجوید اللّازم فخرج ببرکة وجوده عوامها حتّی اهل تدعها و مواشیها من ظلمات الجهالة الی انوار العلم و الهدایة و من غمرات الغفلة و الضّلالة الی مفاوز الرّشد و الدّلالة.
تولّد ره فی یوم السّبت الحادی عشر من شوّال من سنه احدی و المأتین بعد الف.
و توفّی فی ربیع الاوّل من سنه ثلث و ستّین و المأتین بعد الالف فی قریة سعادت آباد من قری نور احدی کور طبرستان.
و نقل جسده الی مشهد امیر المؤمنین علیه السلام.
و دفن فی مقبرة وادی السّلام.
و کنت یوم وفاته من ابناء ثمانیة سنین حشره الله مع الأئمة المیامین انتهی.