حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
25 فروردین 1398, 18:48
ابن السید محمد تقی ممتاز العلماء بن سید العلماء سید حسین ابن غفرانمآب سید دلدار علی النصیر آبادی:
وی فاضل المعی عالم یلمعی نخبة الفضلاء الکرام زبدة العلماء العظام بوده والد ماجد خود بر مسند افادات و افتاء زینت بخش شده.
و در سال 1250 یکهزار و دو صد و پنجاه متولد شده و به تاریخ بیستم ماه جمادی الاول در سنه 1307 یکهزار و سه صد و هفت بعالم جاودانی انتقال فرمود.
و اجازة روایت حدیث نیز از علماء عراق هم داشت. از جملة متصنفات شریفش امل الآمل فارسی، حاشیه بر مسالک الافهام موسوم ببضاعة مزجاة بر کتاب البیوع عربی، تحف المؤمنین، و فتاوای آنجناب طاب ثراه و خطب جمعه و عیدین، دعائم الایمان فی اصول الدین شمعة فی احکام الجمعة که کتاب مبسوط است عربی نور الابصار در احوال مختار فارسی، یواقیت و در تکلمة ینابیع در آن مسائل میراث و قصة فدک را بیان فرموده و تفسیر سورة یوسف و سورة هود و کتاب مسائل مشکل و غیر ذلک.
قطعة تاریخ وفات آنجناب که بعضی شعراء وقت بسلک نظم در آورده منجمله آن این است: از نتایج افکار جناب علی میانصاحب کامل است.
بست رخت زندگی از خلق همنام خلیل
بر زمین کوی یکایک قبة خضر افتاد
آسمان شرع شد بی آفتاب از رحمتش
انقلاب تازة اندر عالم بالافتاد
شد روان سیلاب اشک از چشم سکان فلک
قدسیانرا رعشه چون خورشید در اعضا فتاد
افتقادش سوخت موجودات را در شش جهت
آتش اندر خرمن دنیا و مافیها فتاد
شام بیستم بود از ماه جمادی نخست
یک بیک از ارتحالش در جهان غوقا فتاد
او نرفت از خلق شد اسلام بی پشت و پناه
تاج نورانی ز فرق ملّت بیضا فتاد
روز مرگش از زمین شد نالها چندان بلند
ره فغان خلق بر طارم اعلا فتاد
بوستان اصل و فرع فقه شد بی آب و رنگ
برگ هنری در بهشت علم از طوبی فتاد
گفت کامل از برای سال فوت آنجناب
کعبة دین را چه رکنی قائمی از پا فتاد