حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
21 اسفند 1397, 15:13
پسر سید محمد متخلص به مظهر که کتاب تاریخ صفویه را برای سر جان ملکم نوشته است. در ذی القعده 1238 در احمد آباد گجرات متولد شد و در جوانی به ایران آمد و در اصفهان به تحصیل پرداخت. بعداً به طهران آمد و در مدرسة دارالشفاء که اکنون خراب شده است (در خیابان بوذر جمهری ـ مقابل جلو خان مسجد شاه و محل بانک ایران و ژاپن) اقامت گزید و چون در تمام عمر مجرد ماند همیشه در آنجا منزل داشت و مدت چهل و یک سال در آن مدرسه به تدریس فلسفه اشتغال داشت و از عایدی موقوفة خانوادگی زندگی میکرد.
جلوه در طهران جلوه بسیار داشت. رجال و اعیان به دوستی با او افتخار میکردند. چه هم بسیار دانا بود و هم بسیار شیرین سخن و خوش بیان و با عزت نفس و بزرگوار و حتی شاه نیز در همان اطاق مدرسه به ملاقات او میرفت.
حواشی بسیار بر اسفار نوشته و کتابی هم مستقلا دربارة حرکت جوهری تألیف کرده است. دیوان اشعار او نیز چاپ شده است. جلوه در شب جمعه ششم ذیقعده 1314 وفات یافت و در مزار ابن بابویه دفن شد (رجال ایران تألیف مهدی بامداد ج 1 ص 40 و ریحانة الادب چ2 ج1 ص 420)