حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
14 مهر 1394, 11:47
برجسته ترین تاریخ نویس وشخصیت نگار شیعه در قرن اخیر، علاّمه سید محسن امین عاملى درباره حاج آقا رضا همدانى چنین مى نویسد:
«آقا رضا همدانى مهمترین استاد من در فقه و اصول بود. من در این باره بیشترین بهره ها را از او بردم و از اخلاق و حرکات و رفتار عملى این مرد الهى درسها آموختم.
او عالمى بود فقیه و اصولى، دانشورى بود محقق و ژرف نگر که به مسائل عمیق علمى، احاطه کامل داشت.
او زبدهترین تربیت یافته مکتب آیت الله سید محمّد حسن شیرازى بود. وى شب و روز خویش را به مطالعه و تألیف و تدریس مى گذرانید. او مرجع تقلید زاهدى بود که از مظاهر فریبنده دنیا پرهیز مى کرد. من سالیان درازى در حوزه علمیّه نجف، از نزدیک با این عالم عارف آشنا بودم و کوچکترین لغزش و خطایى از ایشان مشاهده نکردم. او از سلسله دانشمندانى بود که در اثر ارتباط با خداوند، آرامش خاطر یافته بود. حاج آقا رضا همدانى از دانشمندان دین باورى بود که هیچ فردى یاراى غیبت کردن در حضور او را نداشت. تمام دوستان و آشنایان، خاصه و عامه به او اعتماد کامل داشتند. فروتنى فراوان دورى از خودنمایى و شهرت و تلاش فراوان در راه علم و دانش، از صفات زیباى این فقیه دانشمند و مجتهد پارسا بود.»([6])