حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
14 مهر 1394, 11:47
آیت الله ضیاءآبادى از مدرسان باتقوا و برجسته مدرسه علمیه آیت الله مجتهدى به شمار مى آید به گونه اى که آیت الله مجتهدى درباره مقام علمى و معنوى او مى گوید:
«عالم ربانى در روایات و اخبارى که از ائمه معصومین(علیه السلام) به ما رسیده است داراى مقام ویژه و شأن خاصى مى باشد. به آن کس عالم ربانى مى گویند که دنبال دنیا و مقام و ریاست و شهرت نیست و بلکه براى رضاى خدا و خدمت به دین و یارى امام زمان(عج) کار مى کند و یا منبر مى رود و یا هرگونه خدمت دیگرى که از دست اش برمى آید، هرچند در ظاهر کوچک و ناچیز باشد انجام دهد. براى اثبات عالم ربانى مى توانم از مدرسه خودمان و در میان اساتید بزرگوار حضرت آیت الله جناب آقاى ضیاءآبادى حفظه الله که وجودى ارزشمند و با برکتى هستند را مثال بزنم. این مرد بزرگوار و شخصیت ربانى از عالمان بزرگ و صاحب تألیفات عدیده اى هستند و سالیان متمادى در این مدرسه تدریس مى نمایند. بدون دریافت حق التدریس نه تنها براى تدریس مبلغ دریافت نمى کند بلکه براى نماز و منبر و سایر امور دینى پول نمى گیرند. یاد دارم یک زمانى شخصى یک ساعت تلفنى با ایشان صحبت کرده بود و تلاش مى کرد که آیت الله ضیاءآبادى را براى تدریس به حوزه علمیه دیگرى ببرند و طلاب محترم آنجا از وجود ارزشمند ایشان بهره مند شوند. آخر ایشان به آن شخص فرمودند: اگر این تدریس براى رضاى خداست که ما همین جا مشغول هستیم و قبول نکردند. حالا وقتى این عالم بزرگوار وارد مدرسه ما مى شوند، تمام حوزه را نور فرا مى گیرد و خداوند متعال هم در عوض، علاوه بر تأمین آخرت، دنیاى این گونه افراد را هم تأمین مى کند. من در وصیت نامه خود نوشته ام که وقتى از دنیا رفتم ایشان باید بر جنازه ام نماز بخوانند.»