مرحوم صدر الاسلام خويي درباره شيخ چنين مي‌گويد:

و اما علامه بزرگ حجت‌الاسلام، استاد شيخ محمدحسين كاظمي نجفي عاملي؛ من در ميان فقهاي متأخر و مجتهدان معاصر و بزرگان و محققان در دو قرن اخير، مانند او را نيافتم و كسي را كه مانند او اين‌چنين توفيقات فراوان و تأييدات الهي شامل حالش شده باشد و اين‌چنين ورع و تقوا داشته باشد، پيدا نكردم. او نشانه خدا و حجت او در بين مردم بود. او اعجوبه‌اي شگرف بود. در احكام دين مسامحه نداشت و در اجراي آن كمال احتياط را مي‌كرد. هواي نفسش را به فراموشي سپرده و تنها مطيع امر پروردگار بود. امر به معروف و نهي از منكر را نه تنها با زبان، بلكه با رفتار و كردار خويش انجام مي‌داد. تارك دنيا بود. در هر كاري ميانه‌رو بود و در تعاملاتش با مردم متواضع بود. زاهدترين مردم بود و باتقواترين ايشان. در كارهايش منظم و خوش‌برخورد بود. سلوكش نيكو و رفتارش بسيار پسنديده و متين بود.

در فقه پيشتاز بود و سجاياي اخلاقي كريمانه‌اي داشت. بسيار محترم و بزرگوار بود. مقامي عالي داشت و اين توفيق را پيدا كرده بود كه مرجعيتش به تأييد امام زمان ـ عجل‌الله تعالي فرجه‌الشريف ـ  برسد.

بيشتر فقهاي معاصر شيخ محمدحسين كاظمي و كساني كه بعد از ايشان آمدند، اذعان به زهد و تقواي شيخ داشته و به فقاهت او و عظمت مقام و تيزهوشي‌اش معترفند. مرحوم شيخ محمدحسين كاظمي يكي از بزرگان مشايخ اجازه و از مراجع تقليد شيعه بود. جمع زيادي از بزرگان فقها و دانشمندان از او شنيده‌ها و گفته‌ها و اجازات فراواني روايت كرده‌اند. اين مرد خدايي با سيره‌ ملكوتي و كردار الهي‌اش و روحي قوي و مؤيّد از جانب خدا و همچنين به سبب توفيقات الهي به جايي رسيده بود كه كسي را ياراي هماوردي او نبود؛ آن هم به كمك چيزهايي كه واقعاً انسان را به تعجب وا مي‌دارد و شخص معمولي را بر دركش قدرتي نخواهد بود.

شيخ محمدحسين كاظمي نماز ظهر و عصر و مغرب و عشا را در صحن مطهر حرم امير مؤمنان (علیه السلام) اقامه مي‌كرد و جمعيتي انبوه بود كه در بين آنها اشخاص موجّه و صالحين و ابرار حضور داشتند [و] به او اقتدا مي‌كردند. ذكر ركوع و سجده را تا هفتاد بار تكرار مي‌كرد و قنوتش با دعاهاي طولاني برگزار مي‌شد و در قنوت وتر نماز شب، دعاي ابي‌حمزه ثمالي و يا دعاي كميل را مي‌خواند.[1]

او فقيه شيعه و زعيم امور ايشان بود و فتاوايش مورد توجه. استادي بزرگ بود كه سنگر منبر و سلاح قلم را با هم داشت، او عابدي زاهد، مورد اعتماد مؤمنين و امانت‌داري پرهيزكار بود. بسيار روزه مي‌گرفت. بسيار عبادت مي‌كرد. لبانش هميشه مشغول به ذكر خدا بود و به نوافل اهميت فراوان مي‌داد. اموري را كه در آن خودنمايي و رياست وجود داشت، دوست نمي‌داشت، بلكه از امور دنيوي دوري مي‌كرد و به آن رغبت نشان نمي‌داد؛ مگر اينكه مجبور مي‌شد كاري را بر عهده بگيرد كه در اين صورت به ناچار مي‌پذيرفت.[2]

[1]. مرآة الشرق، ج 1، ص 613 (با اندكي تغيير).

[2]. معارف الرجال، ج 2، ص 249، ش 337.