بطوری که در «الذریعه ۹ : ۹۷۵ش ۶۳۸۳» فرموده، وی مولوی عبدالرحمان واعظ هندی است که در این سال وفات کرده و «دیوانی در اشعار» دارد، و در این صفحه «الذریعه» و صفحه ماقبل آن هفت نفر شاعر محزون تخلص دیگر ذکر کرده که با صاحب این عنوان با جمله هشت نفر شوند و چند نفر دیگر هم ما نشان داریم که این همه را بترتیب حروف اوائل کلمات بعد از تخلصهایشان اینجا میآوریم:
اول. محزون اسدابادی که در (۱۲۷۳ ش ۱۲۶۱ ص ۲۰۳۷) گذشت.
دوم. محزون اصفهانی که در (۱۳۰۱) بیاید.
سوم. محزون بختیاری که در «جنگ بهترین اشعار» نوشته.
چهارم. محزون - بلگرامی که در «الذریعه» جلد و صفحه مرقوم در ضمن صاحب عنوان نوشته.
پنجم محزون حبیب آبادی که در (۱۳۰۱) در ضمن محزون اصفهانی مذکور بیاید.
ششم. محزون دیگر که نامش آقا محمد هاشم و در «الذریعه» ج و ص مرقوم نوشته.
هفتم. محزون رشتی که در «الذریعه» ج مذکور ص ۹۷۴ نوشته.
هشتم. محزون سدهی که در(۱۳۶۷) بیاید.
نهم. محزون تبریزی که او محمد حسین بن عنایت الله شیخ الاسلام اسمیت و در سنه 927 وفات کرده و شاید در «تذکره نصرابادی» یا «دانشمندان آذربایجان» باشد.
و دهم. محزون همدانی که نیز در «الذریعه» جلد مرقوم بشماره ۶۳۸۴ نوشته.
و اینها را عقبتر یافتیم که بیترتیب نوشته و مینویسیم.
یازدهم. محزون، و خشور اصفهانی که آقای روضاتی در ۱۴ رجب ۱۳۸۷ میگفتند که هنوز زنده و ساکن محله طوقچی مقابل ایستگاه ماشین است، انتهی. و احوالش باید از حاج ملاعباس تاجمیر ریاحی پرسیده شود.