حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
13 مهر 1394, 13:51
وفات
شیخ حسنعلى اصفهانى نخودکى، پس از عمرى خدمت به مردم و کسب مراحل عالى کمال، سرانجام در هفدهم شعبان سال 1361 ق. جهان فانى را وداع گفت و به دیار باقى شتافت. جمعیّت زیادى از مردم ایران در شهرهاى مختلف و شهر مقدّس مشهد، در مرگ او به سوگ نشستند. او از جمله مردان بزرگى بود که مقام مرگ اختیارى را کسب کرده بود و دو ماه قبل از رحلتش، اطرافیان و فرزندش را از روز مرگش آگاه کرد و حتّى یک بار قبل از تاریخ فوت، روح بلندش از بدن خارج شد امّا با توسل به امام على بن موسى الّرضا(علیه السلام)، براى انجام برخى وصایا، دوباره حیات ظاهرى یافت. او در روزهاى آخر عمر، جز سادات، کسى دیگرى را بر بالین خود راه نمى داد.
پیکر مطهّرش روى دست هزاران نفر از ارادتمندان سوگوارش تا ده سمرقند تشییع شد و در آن جا بر حسب وصیتش در آب روان غسل داده شد و سپس همراه با برپایى و راه اندازى دسته هاى بزرگ سینه زن تا حرم شهر رضوى تشییع گردید و در صحن عتیق، کنار ایوان عبّاسى به خاک سپرده شد. یکى از نکات آموزنده و زیباى روزهاى پایان حیات وى این بود که حتّى در زمان کسالت، همه شب تا بامداد بیدار مى ماند و گاهى شب با خود این دو بیت را زمزمه مى کرد:
زمانه بر سر جنگ است، یاعلى مددى *** کمک زغیر تو ننگ است، یا على مددى
گشاد کار دو عالم، به یک اشاره توست *** به کارها چه درنگ است، یا على مددى
او یک عمر عشق على(علیه السلام) در سر داشت و سرانجام با ذکر یا على مددى، جان به جان آفرین تسلیم کرد.