حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
13 مهر 1394, 13:51
پشتیبانى از انقلاب اسلامى
در دوران ستم شاهى که همه ملّت یک پارچه و متحد به رهبرى امام خمینى بر ضد حکومت منحوس پهلوى قیام کرده بودند، آیت الله بهجت از عالمان حاضر در صحنه و پشتیبان نهضت اسلامى بود.
آیت الله خائفى گیلانى از شاگردان امام در این باره مى گوید:
«پس از آزادى حضرت امام از زندان و ورود ایشان به قم، در سال 1341 شمسى، مردم در تمام محله هاى قم جشن گرفتند و منزل امام هر روز آکنده، از جمعیّت بود، در آن زمان حضرت آیت الله بهجت نیز از کسانى بود که هر روز به منزل امام تشریف مى آورند و مدتى بر در یکى از حجرات بیت ایشان مى ایستادند. وقتى به ایشان پیشنهاد شد که شایسته نیست بیرون اتاق بنشینیدلا اقل در داخل اتاق بنشیند، ایشان در جواب فرمودند: من برخود واجب مى دانم که جهت تعظیم این شخصیت ارزنده به این جا آمده و دقایقى بایستم و سپس باز گردم[17]».
آیت الله مسعودى خمینى در این باره مى گوید:«در سال 41 و 42 که امام خمینى مبارزاتش را شروع کرده بود، شخصى به آقاى بهجت گفته بود آقا شما احتمال نمى دهید که آقاى خمینى خیلى تند مى رود؟
آقاى بهجت در جواب مى فرمودند: شما احتمال نمى دهید که ایشان خیلى کند دارد مى رود؟
به نظر مى رسد مقصود از «کند حرکت کردن» با این که امام علیه شاه سخنرانى مى کرد، این بود که باید اعلام جهاد بدهند[18]».