حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
19 اسفند 1396, 1:39
الشيعة بين الأشاعرة و المعتزلة: اين كتاب، فرقههاي اعتقادي ـ سياسي را در اسلام، از بدو پيدايش، با ذكر علل ظهور آنها معرفي كرده است. همچنين ثابت ميكند بيشتر فرقههاي منسوب به تشيع، در تاريخ شيعه وجود و واقعيتي ندارند. درباره تاريخ معتزله و اشاعره و مرجئه و ديگر فرق و مذاهب اسلامي و نيز بحث و آراء و معتقدات آنها را با آراي مذهب شيعه مقايسه ميكند و با دليل ثابت ميكند كه شيعه اماميه در همه علوم ديني، از برجستهترين مذاهب اسلامي است و در همه عرصهها استقلال كامل دارد. مباحثي كه در اين كتاب مورد عنايت نويسنده بود، از اين قراراست:
صفات خدا، بحثي درباره نبوت و امامت، مبحث ايمان، شفاعت، عصمت، بهشت و دوزخ، رجعت، حسن و قبح عقلي، وجوب لطف و اصلح بر خداوند. در تمام اين مباحث، هاشم معروف حسيني در چهره يك متكلم توانا، از معتقدات ناب شيعي دفاع ميكند.[1]
[1]. سید هاشم معروف الحسنی، الشيعة بين الاشاعرة و المعتزلة (شيعه در برابر معتزله و اشاعره)، ترجمه: محمدصادق عارف، ص 9.