2. مرحوم شيخ جعفر نقدي در صفحه 39 ياد نامه فوق الذكر فرموده است:

  ايشان از فقهاي بزرگ شيعه بود و از جمله افرادي بود كه از لحاظ علم و ادب جزء استوانه‌هاي شريعت محسوب مي‌شد. وي اسوه كاملي براي اخلاق خوب و فاضل بوده و پيشرو لايقي براي تقوي، ورع، زهد، مكارم و خوبيهاي اخلاق، دوستدار علم و اهل آن بود. در گفتار و كردار خويش داراي صراحت بود و چون اين صراحت قول و فعل به خاطر خدا و در راه خدا بود به همين خاطر از بابت اين كارش از كسي ترس و واهمه‌اي نداشت و از ملامت و سرزنش كسي نمي‌هراسيد.^[1]

داراي صفات كريمانه و بزرگي بود و از دنيا و اهلش و زرق و برق آن كناره‌گيري كرده و دامن شريف و پاكش را به پستي‌ها و آلودگي‌هاي دنياي مادي آلوده نكرده بود. هيچ كس نتوانست او را از وظيفه شرعي امر به معروف و نهي از منكر باز دارد و به همين خاطر در اين راه صدماتي را هم متحمل شد ولي خداوند به خاطر سرشت پاك و سيره نيكويش او را از دست افراد مغرض و مريض نجات داد. شناخت بنده نسبت به ايشان به سي سال پيش برمي‌گردد كه در نجف اشرف با ايشان آشنا شدم و در درسهاي پر بار ايشان شركت مي‌كردم و از اخلاق كريمانه و نفس قدسي ايشان استفاده مي‌بردم. ايشان در هيچ ساعتي از ساعات بي‌كار نبود و پيوسته مشغول درس و بحث و روايت و ساير كارهايي كه علماي ارجمند و محققين بزرگ انجام مي‌دهند، بود. مرحوم سيد ناصر نشان بزرگي در فهم، ذكاوت، تحقيق، دقت و تيزهوشي بود.^[2]

بنده به حضور نوراني وي مشرف شدم و احاديث گوهربارش را شنيدم و از نصايح و معارفش توشه‌ها گرفتم، جمال نوراني و نور پاك سرشت وي شهادت مي‌داد كه ايشان از ذريه و نوادگان پيامبر اكرم و از حاملان علوم و معارف آن بزرگوار مي‌باشد. ايشان نمونه بارزي براي تقوي، زهد، ورع، عبادت و پارسايي بود. به زيبايي هر چه تمام فضايل و معارف اهل بيت را بيان مي‌كرد به طوري كه تا عمق جانها اثر مي‌كرد. مرحوم سيد ناصر، كوچك و بزرگ را مورد تعظيم و تكريم خود قرار مي‌داد و از هيچ كس ترس و واهمه‌اي در دل نداشت.

به ياد دارم كه روزي از منبر خطابه فارغ شده و نزد وي نشستم و حديثي كه خوانده بودم از سيره امام صادق (علیه السلام) بود كه جناب ايشان فرمود: از فرمايشات مولي امام صادق (علیه السلام) اين است كه فرد عاقل هيچ كس را مورد اهانت قرار نمي‌دهد و سزاوارترين اشخاص كه نبايد مورد اهانت قرار بگيرند سه دسته‌اند: عالم، سلطان، برادران. پس هر كس بر عالمي اهانت كند دينش را فاسد و تباه كرده است و هر كس كه به سلطان اهانت كند دنيايش را فاسد و تباه كرده است و هر كس كه به برادرانش توهين و اهانت كند، مروت و مردانگي‌اش را فاسد و تباه كرده است.^[3]

مرحوم سيد ناصر عالمي بود كه مورد احترام و تعظيم همه افراد جامعه بود به طوري كه در هنگام رحلت اين بزرگ مرد، حزن و اندوه تمام منطقه را فرا گرفته بود. و اينجانب به همين خاطر قصيده‌اي را سروده‌ام كه در يادنامه مرحوم سيد ناصر چاپ شد و مطلع قصيده‌ام با اين بيت است:

نعي البرق رمز التقي والهدي

فقلنا لقد طاح ركن الهدي^[4]

خبر دهشت آور مرگ نمونه تقوي و هدايت رسيد پس ما هم گفتيم: به تحقيق ركن هدايت از بين رفته است.

[1]. اشاره به آيه 54 سوره مائده «ولا يخافون لومة لائم».

[2]. شعراء الغري، ج12، صص 9- 308 .

[3]. فقال السيد مانصه: ومن أقوال الامام الصادق: العاقل لايستخف بأحد و أحق من لا يستخف به ثلاثة العالم والسلطان والاخوان. فمن استخف بالعالم افسد دينه ومن استخف بالسلطان افسد دنياه ومن استخف بالاخوان افسد مروأته.

[4]. ادب الطف، شبّر، جواد ، ج9، صص 9- 188، چاپ اول بيروت.