حدیث: امام علي عليه السلام فرمودند : إذا رَأيتَ عالِما فَکُن لَهُ خادِما ؛ هرگاه دانشمندى ديدى، به او خدمت کن. ( غررالحکم ح ۴۰۴۴ ) حدیث: امام علي (عليه السلام) فرمودند: النَّظرُ إلي العَالِم أحبُّ إلَي الله مِن اعتکافِ سَنَهٍ فِي البَيت الحَرام؛ نگاه کردن به عالم و دانشمند نزد خداوند، از يک سال اعتکاف در کعبه برتر است. ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: إنّ علِیّا کانَ عالِما والعلمُ یُتوارَثُ ، ولَن یَهْلِکَ عالِمٌ إلّا بَقِیَ مِن بَعدِهِ مَن یَعلَمُ عِلمَهُ أو ما شاءَ اللّهُ ؛(امام) على عليه السلام عالم بود، و علم ، ارث برده مىشود. هرگز عالمى نمى ميرد مگر آن که پس از او کسى مى ماند که علم او يا آنچه را خدا خواهد، بداند. ( الکافي : ۱ / ۲۲۱ / ۱ ) ) حدیث: امام جواد عليه السلام فرمودند: العلماء غرباء لکثرة الجهال؛ عالمان، به سبب زيادي جاهلان، غريب اند. ( مسند الامام الجواد، ص ۲۴۷ ) ) حدیث: امام صادق عليه السلام فرمودند: اِذا کانَ یَومُ القيامَةِ بَعَثَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ العالِمَ وَ الْعابِدَ ، فَاِذا وَقَفا بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ قيلَ لِلْعابِدِ : اِنْطَلِقْ اِلَى الْجَنَّةِ وَ قيلَ لِلْعالِمِ : قِف تَشَفَّعْ لِلنّاسِ بِحُسْنِ تَأديبِکَ لَهُمْ؛ هر گاه روز قيامت گردد، خداى عزّوجلّ عالم و عابد را برانگيزاند . پس آنگاه که در پيشگاه خداوند ايستادند به عابد گفته مى شود : «به سوى بهشت حرکت کن» و به عالم گفته مىشود : « بايست و مردم را به خاطر آنکه نيکو ادبشان نمودى ، شفاعت کن ». ( علل الشرايع، ج ۲، ص ۳۹۴، ح ۱۱ ) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: العلماء مصابيح الارض، و خلفاء الانبياء، و ورتني و ورثه الانبياء. علما چراغهاي زمين اند و جانشينان پيامبران و وارثان من و پيامبران هستند. ( کنز العمال/ ۲۸۶۷۷٫) ) حدیث: رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: موت العالم ثلمه في الاسلام لا تسد ما اختلف الليل و النهار در گذشت عالم، رخنه اي است در اسلام که تا شب و روز در گردش است، هيچ چيز آن را جبران نمي کند. ( کنزالعمال/ ج ۲۸۷۶۰٫ )
13 مهر 1394, 13:51
صحن حیدری
از جمله افتخارات سید حمامی، اقامه ی نماز جماعت در صحن حیدری بود. مردم، با شناختی که از وی داشتند، قبل از وقت اذان، در صحن حاضر و به انتظار می نشستند تا بتوانند به سید پرهیزگار و با تقوا اقتدا کنند. خیلی از وقت ها مردم جا پیدا نمی کردند و عبا و پارچه ای را روی زمین، عوض فرش، می انداختند و در نماز شرکت می کردند.[12]
وقتی منزل آیت الله سید حسین حمامی در مسیر خیابان قرار گرفت، یکی از بازرگانان بصره با تنی چند از بزرگان از اشراف، پولی را پیشکش کردند. عرض کردند آقا منزل شما در طرح خیابان قرار گرفته است. خواهش مندیم این وجه را جهت تهیه منزل جدید بپذیرید.» آقا فرمود: «اهل علم و فقرای نجف، خیلی داریم که نیازمند تر از من هستند. فقرای نجف بر بنده تقدم دارند. بنده دوست دارم آن را بین آنان تقسیم کنم.». بازرگان عرض کرد: «این وجه ناقابل، هدیه ای است واز وجوه شرعی نیست.».
باز آقا از قبول کردن وجه خودداری نمودند بازرگان هم هدیه خویش را بازنستاند و دو سال در نزد سید هاشم صراف بصورت امانت ماند وقتی تاجر فهمید آیت الله حمامی هیچ رغبتی به آن وجه نشان نداده و از طرفی متوجه شده که پسر آقا حضرت حجت الاسلام سید محمد علی عیال,وار، و در منزل استیجاری زندگی می کند پول را از صراف ستاند و برای آقا سید محمد علی منزلی را خریداری نموده و سند را بنام وی زد[13]